A Healthy Body, A Healthy Mind By Crisanta Liu Look at the children as they grow, Different life stages they undergo, Internal, external changes show, How wonderful it is to know. For a child to have a healthy body, Awareness, a must, for Mommy and Daddy, The food he eats in a group of three, Go, Glow, Grow for him is free. On the do’s and don’ts inform the young, On what to do on what to think, Start everything with a bang, No waste of time, all will sink. When evil thoughts enter one’s mind, Just pray to God and one will find, The right weapon is He alone, He’ll protect the brains your children own. Even for a day once the body is neglected, Strength and alertness surely prevented, Even for a day once thoughts are unattended, Righteous thinking quite affected. Eat and think what is right, Tell the child to do with might, A healthy life, an abundant life, A child should have day and night. मराठी अनुवाद एक निरोगी शरीर, एक निरोगी मन लहान मुले जसे वाढतात तस...
Upagupta
By rabindranath tagore
Poem:-
Upagupta, the disciple of Buddha, lay sleep in
the dust by the city wall of Mathura.Lamps were all out, doors were all shut, and
stars were all hidden by the murky sky of August.
Whose feet were those tinkling with anklets,
touching his breast of a sudden?
He woke up startled, and a light from a woman’s
lamp fell on his forgiving eyes.
It was dancing girl, starred with jewels,
Wearing a pale blue mantle, drunk with the wine
of her youth.
She lowered her lamp and saw young face
austerely beautiful.
“Forgive me, young ascetic,” said the woman,
“Graciously come to my house. The dusty earth
is not fit bed for you.”
The young ascetic answered, “Woman,
go on your way;
When the time is ripe I will come to you.”
Suddenly the black night showed its teeth
in a flash of lightening.
The storm growled from the corner of the sky, and
The woman trembled in fear of some unknown danger.
A year has not yet passed.
It was evening of a day in April,
in spring season.
The branches of the way side trees were full of blossom.
Gay notes of a flute came floating in the
warm spring air from a far.
The citizens had gone to the woods for the
festival of flowers.
From the mid sky gazed the full moon on the
shadows of the silent town.
The young ascetic was walking along the lonely street,
While overhead the love-sick koels uttered from the
mango branches their sleepless plaint.
Upagupta passed through the city gates, and
stood at the base of the rampart.
Was that a woman lying at his feet in the
shadow of the mango grove?
Struck with black pestilence, her body
spotted with sores of small-pox,
She had been hurriedly removed from the town
To avoid her poisonous contagion.
The ascetic sat by her side, took her head
on his knees,
And moistened her lips with water, and
smeared her body with sandal balm.
“Who are you, merciful one?” asked the woman.
“The time, at last, has come to visit you, and
I am here,” replied the young ascetic.
Synopsis, Meaning of the poem
Upagupta is a disciple of Buddha, and goes from one place to another. He is sleeping in a small town when a dancing girl wakes him up and requests him to sleep at her home. Upagupta refuses, and tells her “I will visit you when the time is ripe.”.
A year later, and again on travel to the same place, Upagupta finds the dancing girl lying on the ground outside the town, having sores all over the body and shunned by the townsfolk. He applies balm on her body and when asked who he was, he replies “The time has come to visit you and I am here.”
Upagupta is a disciple of Buddha, and goes from one place to another. He is sleeping in a small town when a dancing girl wakes him up and requests him to sleep at her home. Upagupta refuses, and tells her “I will visit you when the time is ripe.”.
A year later, and again on travel to the same place, Upagupta finds the dancing girl lying on the ground outside the town, having sores all over the body and shunned by the townsfolk. He applies balm on her body and when asked who he was, he replies “The time has come to visit you and I am here.”
🎸🎸🎸🎵🎵🎵🎶🎶🎼🎸🎸🎸
सारांश
उपगुप्त हा बुद्धाचा शिष्य आहे आणि तो एका ठिकाणाहून दुसर्‍या ठिकाणी जातो. तो एका लहान गावात झोपला आहे जेव्हा एक नृत्य करणारी मुलगी त्याला उठवते आणि तिच्या घरी झोपण्याची विनंती करते. उपगुप्त नकार देतात आणि तिला सांगतात की “योग्य वेळ आल्यावर मी तुला भेटेन.”
एका वर्षानंतर आणि पुन्हा त्याच ठिकाणी प्रवास करताना, उपगुप्तला नृत्य करणारी मुलगी शहराच्या बाहेर जमिनीवर पडलेली आढळली. तिच्या शरीरावर संपूर्ण घसा असून ती नगराबाहेर पडली होती. तो तिच्या शरीरावर मलम लावतो आणि जेव्हा तो कोण होता असे विचारले तेव्हा तो उत्तर देतो, “तुला भेटायची वेळ आली आहे आणि मी इथे आहे.”
कविता
बुद्धाचा शिष्य उपासगुप्त
मथुराच्या शहराच्या भिंतीजवळ धूळात झोपला .
दिवे सर्व संपले होते, दारे सर्व बंद होते आणि
तारे सर्व ऑगस्टच्या गोंधळत्या आकाशातून लपलेले होते. अचानक त्याच्या छातीला स्पर्श करणारे
, ज्यांचे पाय मोडणारे आहेत
त्यांचे पाय कोणासारखे आहेत ?
तो चकित झाला आणि स्त्रीच्या
दिव्याचा एक प्रकाश त्याच्या विसरलेल्या डोळ्यांवर पडला.
ती नाचणारी मुलगी होती, दागिन्यांनी तारांकित केलेली,
एक फिकट गुलाबी निळे वस्त्र परिधान
करुन आपल्या तारुण्याच्या वाईनने मद्य प्यालेली होती .
तिने आपला दिवा कमी केला आणि तरुण चेहरा
झटपट सुंदर दिसला.
ती बाई म्हणाली, “तरुण तपस्वी मला क्षमा कर,
” कृपा करुन माझ्या घरी या. धूळयुक्त पृथ्वी
आपल्यासाठी बेडशीट नाही. ”
तरुण तपस्वीने उत्तर दिले, “बाई,
तुझ्या मार्गावर जा;
वेळ योग्य आहे तेव्हा मी तुझ्याकडे येईल. ”
अचानक काळ्या रात्रीने
विजेच्या लखलखाटात दात दाखविले .
आकाशातील कोप of्यातून वादळ वाढले आणि
काही अज्ञात धोक्याच्या भीतीने ती स्त्री थरथरली.
अजून एक वर्ष उलटले नाही. वसंत seasonतूत
एप्रिलमध्ये दिवसाची संध्याकाळ होती
.
रस्त्याच्या कडेला असलेल्या झाडांच्या फांद्या फुलल्या होत्या.
बासरीच्या समलिंगी नोटा
दूरवरुन उबदार वसंत airतू मध्ये तरंगत आल्या . फुलांच्या उत्सवासाठी
नागरिक जंगलात गेले होते
.
मधल्या आकाशातून
मूक शहराच्या सावल्यांवर पौर्णिमेकडे पाहिलं .
तरुण तपस्वी एकाकी रस्त्यावर फिरत होता,
ओव्हरहेड असताना प्रेम-आजारी कोएल्स
त्यांच्या आळशाच्या फांद्यांमधून निद्रानाश असा आवाज करतात.
उपगुप्त शहराच्या वेशीजवळून
उतरून तटबंदीच्या पायथ्याजवळ उभा राहिला. आंबा ग्रोव्हच्या सावलीत
ती स्त्री बाईच्या पायाजवळ पडून होती
?
काळ्या रोगराईने ग्रासलेल्या तिच्या शरीरावर
छोट्या छोट्याश्या खवय्यांसह कलंकित झाला . तिला विषारी संसर्ग होऊ नये म्हणून तिला
घाईघाईने शहरातून काढून घेण्यात आले
.
तपस्वी तिच्या शेजारी बसला, तिचे डोके
त्याच्या गुडघ्यावर टेकले,
आणि तिने आपल्या ओठांना पाण्याने
ओले केले आणि तिच्या शरीरावर सप्पल मलम लावला.
"दयाळू, तू कोण आहेस?" त्या बाईला विचारले.
“शेवटी, तुला भेटायला वेळ आली आहे, आणि
मी येथे आहे,” असे त्या तरुण तपस्वीने उत्तर दिले.
उपगुप्त हा बुद्धाचा शिष्य आहे आणि तो एका ठिकाणाहून दुसर्‍या ठिकाणी जातो. तो एका लहान गावात झोपला आहे जेव्हा एक नृत्य करणारी मुलगी त्याला उठवते आणि तिच्या घरी झोपण्याची विनंती करते. उपगुप्त नकार देतात आणि तिला सांगतात की “योग्य वेळ आल्यावर मी तुला भेटेन.”
एका वर्षानंतर आणि पुन्हा त्याच ठिकाणी प्रवास करताना, उपगुप्तला नृत्य करणारी मुलगी शहराच्या बाहेर जमिनीवर पडलेली आढळली. तिच्या शरीरावर संपूर्ण घसा असून ती नगराबाहेर पडली होती. तो तिच्या शरीरावर मलम लावतो आणि जेव्हा तो कोण होता असे विचारले तेव्हा तो उत्तर देतो, “तुला भेटायची वेळ आली आहे आणि मी इथे आहे.”
कविता
बुद्धाचा शिष्य उपासगुप्त
मथुराच्या शहराच्या भिंतीजवळ धूळात झोपला .
दिवे सर्व संपले होते, दारे सर्व बंद होते आणि
तारे सर्व ऑगस्टच्या गोंधळत्या आकाशातून लपलेले होते. अचानक त्याच्या छातीला स्पर्श करणारे
, ज्यांचे पाय मोडणारे आहेत
त्यांचे पाय कोणासारखे आहेत ?
तो चकित झाला आणि स्त्रीच्या
दिव्याचा एक प्रकाश त्याच्या विसरलेल्या डोळ्यांवर पडला.
ती नाचणारी मुलगी होती, दागिन्यांनी तारांकित केलेली,
एक फिकट गुलाबी निळे वस्त्र परिधान
करुन आपल्या तारुण्याच्या वाईनने मद्य प्यालेली होती .
तिने आपला दिवा कमी केला आणि तरुण चेहरा
झटपट सुंदर दिसला.
ती बाई म्हणाली, “तरुण तपस्वी मला क्षमा कर,
” कृपा करुन माझ्या घरी या. धूळयुक्त पृथ्वी
आपल्यासाठी बेडशीट नाही. ”
तरुण तपस्वीने उत्तर दिले, “बाई,
तुझ्या मार्गावर जा;
वेळ योग्य आहे तेव्हा मी तुझ्याकडे येईल. ”
अचानक काळ्या रात्रीने
विजेच्या लखलखाटात दात दाखविले .
आकाशातील कोप of्यातून वादळ वाढले आणि
काही अज्ञात धोक्याच्या भीतीने ती स्त्री थरथरली.
अजून एक वर्ष उलटले नाही. वसंत seasonतूत
एप्रिलमध्ये दिवसाची संध्याकाळ होती
.
रस्त्याच्या कडेला असलेल्या झाडांच्या फांद्या फुलल्या होत्या.
बासरीच्या समलिंगी नोटा
दूरवरुन उबदार वसंत airतू मध्ये तरंगत आल्या . फुलांच्या उत्सवासाठी
नागरिक जंगलात गेले होते
.
मधल्या आकाशातून
मूक शहराच्या सावल्यांवर पौर्णिमेकडे पाहिलं .
तरुण तपस्वी एकाकी रस्त्यावर फिरत होता,
ओव्हरहेड असताना प्रेम-आजारी कोएल्स
त्यांच्या आळशाच्या फांद्यांमधून निद्रानाश असा आवाज करतात.
उपगुप्त शहराच्या वेशीजवळून
उतरून तटबंदीच्या पायथ्याजवळ उभा राहिला. आंबा ग्रोव्हच्या सावलीत
ती स्त्री बाईच्या पायाजवळ पडून होती
?
काळ्या रोगराईने ग्रासलेल्या तिच्या शरीरावर
छोट्या छोट्याश्या खवय्यांसह कलंकित झाला . तिला विषारी संसर्ग होऊ नये म्हणून तिला
घाईघाईने शहरातून काढून घेण्यात आले
.
तपस्वी तिच्या शेजारी बसला, तिचे डोके
त्याच्या गुडघ्यावर टेकले,
आणि तिने आपल्या ओठांना पाण्याने
ओले केले आणि तिच्या शरीरावर सप्पल मलम लावला.
"दयाळू, तू कोण आहेस?" त्या बाईला विचारले.
“शेवटी, तुला भेटायला वेळ आली आहे, आणि
मी येथे आहे,” असे त्या तरुण तपस्वीने उत्तर दिले.
विश्लेषण
या कवितेत मानवी आवाहन आहे जे टागोरांच्या कृतींचे वैशिष्ट्य आहे. आपल्या तारुण्यातील मद्याच्या आहारी नृत्य करणार्‍या मुलीचे चरित्र आपल्या आयुष्यात सामान्य आहे. आणि अशा वाईग्युलर लोकांचे अप्रिय भाग्य देखील भाकीत केले जाते. केवळ अल्पकालीन शारीरिक आनंदांशिवाय जे लोक पाहू शकतात त्यांनाच स्वातंत्र्याचा खरा आनंद मिळू शकेल.
Comments
Post a Comment