“Ozymandias” Percy Bysshe Shelley

 

“Ozymandias” 

by Percy Bysshe Shelley(1792-1822)

Poem:-

I met a traveler from an antique land
Who said: “Two vast and trunkless legs of stone
Stand in the desert . . . Near them, on the sand,
Half sunk, a shattered visage lies, whose frown,
And wrinkled lip, and sneer of cold command,
Tell that its sculptor well those passions read
Which yet survive, stamped on these lifeless things,
The hand that mocked them, and the heart that fed:
And on the pedestal these words appear:
‘My name is Ozymandias, king of kings:
Look on my works, ye Mighty, and despair!’
Nothing beside remains. Round the decay
Of that colossal wreck, boundless and bare
The lone and level sands stretch far away.”

 

Meaning /Narration of the Poem

In this winding story within a story within a poem, Shelley paints for us the image of the ruins of a statue of ancient Egyptian king Ozymandias, who is today commonly known as Ramesses II. This king is still regarded as the greatest and most powerful Egyptian pharaoh. Yet, all that’s left of the statue are his legs, which tell us it was huge and impressive; the shattered head and snarling face, which tell us how tyrannical he was; and his inscribed quote hailing the magnificent structures that he built and that have been reduced to dust, which tells us they might not have been quite as magnificent as Ozymandias imagined. The image of a dictator-like king whose kingdom is no more creates a palpable irony. But, beyond that there is a perennial lesson about the inescapable and destructive forces of time, history, and nature. Success, fame, power, money, health, and prosperity can only last so long before fading into “lone and level sands.”

There are yet more layers of meaning here that elevate this into one of the greatest poems. In terms of lost civilizations that show the ephemeralness of human pursuits, there is no better example than the Egyptians—who we associate with such dazzling monuments as the Sphinx and the Great Pyramid at Giza (that stands far taller than the Statue of Liberty)—yet who completely lost their spectacular language, culture, and civilization. If the forces of time, history, and nature can take down the Egyptian civilization, it begs the question, “Who’s next?” Additionally, Ozymandias is believed to have been the villainous pharaoh who enslaved the ancient Hebrews and who Moses led the exodus from. If all ordinary pursuits, such as power and fame, are but dust, what remains, the poem suggests, are spirituality and morality—embodied by the ancient Hebrew faith. If you don’t have those then in the long run you are a “colossal wreck.” Thus, the perfectly composed scene itself, the Egyptian imagery, and the Biblical backstory convey a perennial message and make this a great poem.

 

"ओझिमंडियास"

 पर्सी बायशे शेली(1792-1822) द्वारे 

मी एका पुरातन भूमीवरील प्रवाशाला भेटलो,
जो म्हणाला: “
वाळवंटात दगडाचे दोन विशाल आणि खोडकर पाय उभे आहेत. . . त्यांच्या जवळच, वाळूवर
अर्धा बुडलेले, एक विखुरलेले दृश्य पडले आहे, ज्यांचे खोबण,
आणि सुरकुतलेल्या ओठ आणि कोल्ड कमांडचा स्नीअर,
सांगा की त्याचे शिल्पकार त्या वासनांना वाचतात
जे अद्याप जिवंत आहेत, या निर्जीव वस्तूंवर शिक्कामोर्तब करतात,
हात ज्याने थट्टा केली आहे त्यांना आणि जे हृदय त्यांना खाल्ले आहे:
आणि
हे दर्शवितो की, “माझे नाव ओझिमंडियास, राजांचा राजा आहे:
माझ्या सामर्थ्याकडे पाहा आणि निराश व्हा!”
शेजारी काहीही शिल्लक नाही.
त्या विपुल वारा च्या क्षय गोल , अमर्याद आणि बेअर
एकटे आणि स्तरावरील वाळू दूर लांब. "

 

कवितेचा अर्थ

एका कवितातील कथेत असलेल्या या वळण कथेत, शेली आपल्यासाठी प्राचीन इजिप्शियन राजा ओझिमंडियासच्या पुतळ्याच्या अवशेषांची प्रतिमा रंगवते, ज्याला आज सामान्यतः रॅमेसेस दुसरा म्हणून ओळखले जाते. हा राजा अजूनही सर्वात महान आणि सर्वात शक्तिशाली इजिप्शियन फारो म्हणून गणला जातो. तरीही, पुतळ्याचे बाकीचे सर्व त्याचे पाय आहेत, जे आम्हाला सांगतात की ते विशाल आणि प्रभावी होते; तो किती जुलमी होता हे आपल्याला सांगणारा चेहरा, हाड मोडणारा चेहरा आणि चेहरा; आणि त्याने बनवलेल्या भव्य रचनांचे आणि त्या मातीपर्यंत कमी झालेल्या, असे लिहिलेले त्याचे कोरीव कोट ओझिमेन्डियांनी कल्पना केल्याप्रमाणे ते कदाचित इतके भव्य नव्हते. ज्यांचे राज्य यापुढे हुकूमशहासारखे असेल अशा राजाची प्रतिमा एक अस्पष्ट विडंबना निर्माण करते. परंतु, त्यापलीकडे काळ, इतिहास आणि निसर्गाच्या अपरिहार्य व विध्वंसक शक्तींविषयी बारमाही धडा आहे. यश, कीर्ती, शक्ती,

येथे अर्थाच्या अजून काही स्तर आहेत जे यास एका महान कवितांमध्ये स्थान देतात. मानवी व्यायामाचे क्षणिकपणा दर्शविणारी हरवलेल्या सभ्यतेच्या बाबतीत, इजिप्शियन लोकांपेक्षा चांगले उदाहरण नाही- स्फिंक्स आणि गिझा येथे ग्रेट पिरॅमिड सारख्या चमकदार स्मारकांशी आपण कोण सामील होतो (जे स्टॅच्यू ऑफ लिबर्टीपेक्षा खूप उंच आहे) - तरीही ज्यांनी त्यांची नेत्रदीपक भाषा, संस्कृती आणि संस्कृती पूर्णपणे गमावली. जर वेळ, इतिहास आणि निसर्गाची शक्ती इजिप्शियन सभ्यता खाली आणू शकते तर, "पुढे कोण आहे?" हा प्रश्न विचारतो. याव्यतिरिक्त, असे मानले जाते की ओझिमंडियास हा खलनायक फारो होता जो प्राचीन इब्री लोकांना गुलाम बनवितो आणि ज्याने मोशे तेथून पलायन केले. शक्ती आणि कीर्ती यासारखे सर्व सामान्य प्रयत्न केवळ धूळ असतील तर उरलेले आहेत, कविता सूचित करते, अध्यात्म आणि नैतिकता ही प्राचीन हिब्रू श्रद्धाने साकारलेली आहे. आपल्याकडे ते नसल्यास दीर्घकाळापर्यंत आपण “प्रचंड नाशा” आहात. अशाप्रकारे, उत्तम प्रकारे तयार केलेला देखावा, इजिप्शियन प्रतिमा आणि बायबलसंबंधी बॅकस्टोरी एक बारमाही संदेश देते आणि यास एक उत्कृष्ट कविता बनवते.