"Ode on a Grecian Urn” by John Keats

 

"Ode on a Grecian Urn” 

by John Keats (1795-1821)

Poem:-

hou still unravish’d bride of quietness,

Thou foster-child of silence and slow time,
Sylvan historian, who canst thus express
A flowery tale more sweetly than our rhyme:
What leaf-fring’d legend haunts about thy shape
Of deities or mortals, or of both,
In Tempe or the dales of Arcady?
What men or gods are these? What maidens loth?
What mad pursuit? What struggle to escape?
What pipes and timbrels? What wild ecstasy?

Heard melodies are sweet, but those unheard
Are sweeter; therefore, ye soft pipes, play on;
Not to the sensual ear, but, more endear’d,
Pipe to the spirit ditties of no tone:
Fair youth, beneath the trees, thou canst not leave
Thy song, nor ever can those trees be bare;
Bold Lover, never, never canst thou kiss,
Though winning near the goal yet, do not grieve;
She cannot fade, though thou hast not thy bliss,
For ever wilt thou love, and she be fair!h, happy, happy boughs! that cannot shed

Your leaves, nor ever bid the Spring adieu;
And, happy melodist, unwearied,
For ever piping songs for ever new;
More happy love! more happy, happy love!
For ever warm and still to be enjoy’d,
For ever panting, and for ever young;
All breathing human passion far above,
That leaves a heart high-sorrowful and cloy’d,
A burning forehead, and a parching tongue.

Who are these coming to the sacrifice?
To what green altar, O mysterious priest,
Lead’st thou that heifer lowing at the skies,
And all her silken flanks with garlands drest?
What little town by river or sea shore,
Or mountain-built with peaceful citadel,
Is emptied of this folk, this pious morn?
And, little town, thy streets for evermore
Will silent be; and not a soul to tell
Why thou art desolate, can e’er return.

O Attic shape! Fair attitude! with brede
Of marble men and maidens overwrought,
With forest branches and the trodden weed;
Thou, silent form, dost tease us out of thought
As doth eternity: Cold Pastoral!
When old age shall this generation waste,
Thou shalt remain, in midst of other woe
Than ours, a friend to man, to whom thou say’st,
“Beauty is truth, truth beauty,—that is all
Ye know on earth, and all ye need to know.”

 

Meaning /Narration of the Poem

As if in response to Shelley’s “Ozymandias,” Keats’s “Ode on a Grecian Urn” offers a sort of antidote to the inescapable and destructive force of time. Indeed, “Ode on a Grecian Urn” was published in 1819 just a year or so after “Ozymandias.” The antidote is simple: art. The art on the Grecian urn—which is basically a decorative pot from ancient Greece—has survived for thousands of years. While empires rose and fell, the Grecian urn survived. Musicians, trees, lovers, heifers, and priests all continue dying decade after decade and century after century, but their artistic depictions on the Grecian urn live on for what seems eternity.

This realization about the timeless nature of art is not new now nor was it in the 1800s, but Keats has chosen a perfect example since ancient Greek civilization so famously disappeared into the ages, being subsumed by the Romans, and mostly lost until the Renaissance a thousand years later. Now, the ancient Greeks are all certainly dead (like the king Ozymandias in Shelley’s poem) but the Greek art and culture live on through Renaissance painters, the Olympic Games, endemic Neoclassical architecture, and, of course, the Grecian urn.

Further, what is depicted on the Grecian urn is a variety of life that makes the otherwise cold urn feel alive and vibrant. This aliveness is accentuated by Keats’s barrage of questions and blaring exclamations: “More happy love! more happy, happy love!” Art, he seems to suggest, is more alive and real than we might imagine. Indeed, the last two lines can be read as the urn itself talking: “Beauty is truth, truth beauty,—that is all / Ye know on earth, and all ye need to know.” In these profound lines, Keats places us within ignorance, suggesting that what we know on earth is limited, but that artistic beauty, which he has now established is alive, is connected with truth. Thus, we can escape ignorance, humanness, and certain death and approach another form of life and truth through the beauty of art. This effectively completes the thought that began in Ozymandias and makes this a great poem one notch up from its predecessor.

 💞💞💕💞💗💗💖💖💞💞💞

"ओड ऑन ग्रीसियन अर्न"

जॉन कीट्स द्वारा (1795-1821)

शांतता तू अजूनही unravish'd वधू,
शांतता आणि मंद वेळ, तू वाढवणे मूल
चन्य इतिहासकार, शकतोस अशा प्रकारे व्यक्त कोण
आमच्या यमक जास्त sweetly एक अलंकारिक गोष्ट:
तुझ्या आकार काय पाने fring'd आख्यायिका haunts
देवदेवतांच्या किंवा लोकांवर ऑफ , किंवा दोहोंपैकी,
टेंपमध्ये किंवा आर्केडीच्या पेल्समध्ये?
हे कोणते पुरुष किंवा देवता आहेत? कोणत्या मुली
काय वेडा पाठपुरावा? सुटण्यासाठी कोणता संघर्ष?
कोणते पाईप्स आणि टेंब्रेबल्स? काय वन्य रमणीयता?

ऐकलेल्या गोड गोड असतात, पण त्या न ऐकलेल्या
गोड असतात. म्हणून, तुम्ही मऊ पाईप्स, वाजवा.
कामुक कानाकडे नाही, परंतु अधिक प्रिय,
पाईप टू स्पोन ऑफ स्पिरिट ना: सुंदर तरुणांनो,
झाडाखाली आपण
आपले गाणे सोडू शकत नाही आणि ती झाडे कधीही उघडी असू शकत नाहीत;
ठळक प्रेमी, कधीही, तू कधीही चुंबन घेऊ शकत नाही,
जरी ध्येय गाठला तरी जिंकला तरी, दु: खी होऊ नकोस;
तुझ्याकडे आनंद नसला तरी ती क्षीण होऊ शकत नाही.
तुझ्यावर सदैव प्रेम असेल आणि ती योग्य आहे!

अहो, आनंदी, आनंदी बफस! जे
तुमची पाने उगवू शकत नाही किंवा वसंत adडिय्यूला कधीही बोली देऊ शकत नाही .
आणि, आनंदी मेलोडिस्ट, अवांछित,
सदैव नवीनसाठी गाणी पाइपिंग;
अधिक आनंदी प्रेम! अधिक आनंदी, आनंदी प्रेम!
नेहमी उबदार आणि आनंदित राहण्यासाठी,
नेहमी तळमळ आणि नेहमीच तरूणांसाठी;
सर्व श्वास मानवी उत्कटतेने वर,
ज्यामुळे हृदयाला उदास आणि क्लोदी,
जळणारे कपाळ आणि एक जीभ तापलेली जीभ सोडते.

यज्ञात कोण येत आहेत?
देवा, रहस्यमय
याजकांनो काय हिरव्या वेदीवर तुम्ही ढगांखाली डोकावत आहात
? आणि तिचे सर्व रेशमी रेशे पुष्पहारांनी सजवितात काय?
नदी किंवा समुद्राच्या किना
-यावर कोणते छोटेसे शहर आहे, किंवा शांततापूर्ण गड असलेल्या डोंगर-निर्मित
, या पवित्र, या लोकसमुदायाला रिक्त केले आहे?
आणि हे छोटे गाव, तुझे रस्ते
सदासर्वकाळ शांत राहतील;
आपण निर्जन का आहात हे सांगण्याचा आत्मा नाही आणि परत येऊ शकतो.

हे अटिक आकार! योग्य वृत्ती!
संगमरवरी पुरुष व दासींच्या ब्रीड
सह, जंगलातील फांद्या व कुजलेल्या गवत ;
तू, शांत स्वरुप, विचारांनी आम्हाला त्रास द्यायला नकोसा वाटलास
अनंतकाळ: कोल्ड पेस्टोरल!
वृद्ध ही पिढी कचरा, होईल तेव्हा
तू इतर दु: ख मध्यभागी, राहू नको
आमचा पेक्षा मनुष्याला एक मित्र, तू ज्यांना say'st,
"ब्युटी सत्य, सत्य सौंदर्य, सर्व आहे अर्थात आहे
तुम्ही पृथ्वीवर माहीत आहे, आणि आपल्याला सर्व काही माहित असणे आवश्यक आहे. "

 

कवितेचा अर्थ

जणू काही शेलीच्या “ओझिमंडियास” ला प्रतिसाद म्हणून, कीट्सचा “ओडे ऑन ग्रीसियन अर्न” एका अपरिवर्तनीय आणि विध्वंसक शक्तीला एक प्रकारची विषाद देईल. खरंच, “ओड ऑन ए ग्रीसियन अर्न” १ O१ ias मध्ये “ओझिमंडियाज” च्या फक्त एक वर्षानंतर प्रकाशित झाला. मारक सोपे आहे: कला. मुळात ग्रीसच्या कलशातील कला - जी प्राचीन ग्रीसमधील सजावटीची भांडी आहे - हजारो वर्षे जगली आहे. साम्राज्य उदय आणि कोसळत असताना, ग्रीसियन कलश जिवंत राहिले. संगीतकार, झाडे, प्रेमी, हेफर्स आणि पुजारी दशकानंतर आणि शतकानंतर शतकानुशतके मरत आहेत, परंतु ग्रीसियन कलशातील त्यांचे कलात्मक चित्रण अनंत काळासाठी दिसते.

कलेच्या कालातीत निसर्गाबद्दलची ही अनुभूती आता नवीन नाही किंवा ती १00०० च्या दशकातही नव्हती, परंतु कीट्स यांनी एक उत्तम उदाहरण निवडले आहे कारण प्राचीन ग्रीक सभ्यता इतक्या प्रसिद्धपणे युगांमध्ये गायब झाली, रोमनांनी आत्मसात केली आणि बहुतेक ते नवजागृती होईपर्यंत गमावले. हजार वर्षांनंतर आता, प्राचीन ग्रीक सर्व निश्चितच मरण पावले आहेत (शेलीच्या कवितेतील राजा ओझिमंडियस प्रमाणे) परंतु ग्रीक कला आणि संस्कृती रेनेसान्स चित्रकार, ऑलिंपिक खेळ, स्थानिक नियोक्लासिकल आर्किटेक्चर आणि अर्थातच ग्रीसियन कलशांच्या माध्यमातून जगतात.

पुढे, ग्रीसियन कलश वर काय चित्रित केले गेले आहे ते जीवन विविध आहे जे इतरथा थंड कलश जिवंत आणि दोलायमान वाटेल. कीट्सच्या प्रश्नांच्या आड येणे आणि उद्गार उडवून देणारी ही जिवंतता वाढवते: “अधिक आनंदी प्रेम! अधिक आनंदी, आनंदी प्रेम! ” त्याने कल्पना केल्या त्यापेक्षा कला अधिक जिवंत आणि वास्तविक आहे असे दिसते. खरंच, शेवटच्या दोन ओळी कलश स्वतःच बोलल्यासारखे वाचल्या जाऊ शकतात: "सौंदर्य सत्य आहे, सत्य सौंदर्य आहे - हे पृथ्वीवर तुम्हाला सर्व काही माहित आहे आणि आपल्याला जे माहित असणे आवश्यक आहे." या सखोल रेषांमध्ये कीट्स आपल्याला अज्ञानामध्ये ठेवतात, हे सूचित करतात की पृथ्वीवर आपल्याला जे काही माहित आहे ते मर्यादित आहे, परंतु कलात्मक सौंदर्य, जे त्याने आता स्थापित केले आहे ते सत्याशी जोडलेले आहे. अशा प्रकारे आपण अज्ञान, मानवता आणि ठराविक मृत्यूपासून वाचू शकतो आणि कलेच्या सौंदर्याद्वारे जीवन आणि सत्याच्या आणखी एका प्रकाराकडे जाऊ शकतो.